Dominó

Hoxe é o meu derradeiro día de traballo, e se ben, non fixen máis que queixarme do aburrido que era, agora creo que o vou botar de menos. Tamén deixo Lugo, cidade adoptiva durante este último ano. Pero como o prometido é débeda e ademais non sei cando poderei voltar a conectarme á rede (acabouse o chollo), aquí vos deixo xunto co taboleiro as regras de xogo, que debo dicir non lin enteiras porque me pareceron un coñazo pero o certo é que para non ter nin idea aínda xogamos bastante ben.

Media Watch Global

Hoxe, aburrida xa de navegar por páxinas inglesas, embargoume a nostalxia (seguro que esta non é a verba máis axeitada) e non sei nin como escribin www.usc.es no navegador, pero o que é aínda peor despois pasei (tampouco sei como) á páxina da Facultade de CC da Comunicación.

Ó final resultou ser unha boa idea xa que dirixíndome directamente á información sobre o 1º Doutor Honoris Causa da nosa Facultade, Ignacio Ramonet, puiden ler un discurso sumamente interesante, se ben, como di emereci, se lle vai un pouco a cabeza co tema Hugo Chavez. O máis aproveitable do discurso foi o tema da recente creación do Media Watch Global, porque o da reflexión sobre a situación actual dos medios de comunicación (na que vin unha escasa ou nula autocrítica) xa a coñecemos todos. Seguín googleando e atopei esta carta de principios, para os que non saibades de que estou falando, como era o meu caso hai cinco minutos.

Carta de principios

Nosotros, participantes del II Foro Social Mundial de Porto Alegre y signatarios de este documento, convocamos a los ciudadanos y entidades de la sociedad civil de todo el mundo a asociarse a una red internacional que contribuya al análisis crítico, por parte de los ciudadanos, de los medios de comunicación y a la lucha por un periodismo ético a nivel local, nacional e internacional. La información completa y responsable es esencial para el funcionamiento de la democracia. En una era de reestructuración global de los medios de comunicación a escala sin precedentes, con la propiedad de los medios concentrada en pocas manos, la práctica de un periodismo ético se torna un elemento primordial.

La red de organizaciones que pretendemos crear será de naturaleza global pero podrá variar de país en país, estando basada en organizaciones no gubernamentales de ciudadanos, académicos o asociaciones de periodistas.

Las entidades afiliadas examinarán las noticias, señalando distorsiones a la ética y a la verdad, pero serán contrarias a la censura y no usarán métodos que puedan llevar a la restricción de la libertad de información. Estas entidades se solidarizarán con los periodistas que trabajen en organizaciones hostiles a un periodismo independiente, y que muchas veces enfrentan presiones para distorsionar o censurar las noticias con una actitud contraria a toda ética, en beneficio de los dueños de las empresas periodísticas o publicitarias. Se dará especial atención a la cobertura de las minorías raciales, étnicas y nacionales y a los grupos que sufran o hayan sufrido discriminación, para garantizarles en los medios de comunicación un espacio adecuado igual al de aquellos que históricamente han tenido voz. Junto al examen del contenido de las noticias estas organizaciones analizarán también las causas estructurales de una cobertura inadecuada, distorsionada o censurada, sea por la concentración del poder económico o por otras causas.

Periodistas del mundo.

Los fundadores del Observatorio Global de los Medios son fundamentalmente profesionales de la comunicación, periodistas, docentes o estudiantes de los departamentos de estudios sobre la comunicación de las universidades, pero también consumidores de información, o sea ciudadanos dispuestos a exigir veracidad, imparcialidad y calidad en los medios. En la fundación del OGM en la Universidad de San Pablo, y en la inauguración de los capítulos Brasil y Venezuela del mismo, estuvieron presentes:

Ignacio Ramonet, Francia, Le Monde Diplomatique.

Mauricio Matteuzzi, Italia, Il Manifiesto.

Francisco Herranz, España, El Mundo.

Bernard Cassen, Francia, Le Monde Diplomatique

Mario Dujisin, Portugal, agencia ANSA.

Arturo Guerrero Domínguez, Colombia, diario El Colombiano y revista Comercio de Fenalco. Carlos Gabetta, Argentina, Le Monde Diplomatique, edición Cono Sur.

Ivonne Trías Hernández, Uruguay, semanario BRECHA.

Steve Rendall, Estados Unidos, Fairnes & Accuracy in Reporting.

Darío Pignotti, Argentina, Página 12.

Ulisses Gorini, Argentina, radio Rivadavia.

Richard Gott, Inglaterra, ex editor jefe de The Guardian.

Ziraldo Alves Pinto, Brasil, Pasquín.

Ramón Chao, Francia, Radio France International.

José Bové, Francia, Vía Campesina.

Joaquim Palhares, Brasil, agencia Carta Maior.

Carlos Tiburcio, Brasil, periodista y escritor.

Carla Ferreira, Brasil, ATTAC, organizadora del Foro Social Mundial.

Miguel Túñez López, España, Universidad de Santiago de Compostela.

Eduardo Aliverti, Argentina, Escuela Terciaria de Estudios Radiofónicos

O tempo pasa

El tiempo no pasa sin dejar huella

cuando somos niños deseamos ser grandes

cuando somos grandes añoramos el ser chicos

el tiempo no pasa en vano

va dejando su marca en nuestro cuerpo

en nuestra mente

el tiempo no pasa en vano.

FERNANDA VELASCO

A ameaza fantasma

Moi propio despois do filme que vin onte, "Shattered Glass" protagonizado por un novo ídolo adolescente, Hayden Christensen. Por certo que atopei un foro onde falaban dunha curiosa relación entre os seus dous últimos personaxes, por un lado Darth Vader, na Guerra das Galaxias e por outro lado, o xornalista Phillip Glass. Segundo este internauta no primeiro caso loita contra a Old Republic e no segundo contra New Republic, mensaxe subliminal?

Deixando extrañas hipóteses á marxe, con respecto ó carteliño, non é que teña medo de que unha bomba malintencionada poida acabar coa miña vida, que tamén. Pero case me da máis medo que un paranoico inglés poida decidir sen máis nin máis quen pode ou non pode ser terrorista e que se lle dea credibilidade. Voume tinguir de loira, lentillas azuis e malo será, non?

Veneno na pel

Hoxe en día ser político non che é nada fácil. Na que te descoidas bótanche veneno na comida e podes quedar como o líder da oposición en Ucrania, Víctor Yuschenko. A verdade é que a foto impresiona, pero o máis impresionante, alomenos para min, é que todos temos unha hipótese sobre o que lle puido pasar a este home en menos de cinco meses para que se transformase de Dr Jekyll en Mr Hyde, pero as hipóteses non son probas e moi probablemente acabará morrendo sen que saibamos que ou quen acabou coa súa vida.

Daquí á eternidade

Sempre quixen ter unha excusa para poder solicitalo e agora xa a teño. Segundo o Ministerio do Interior o pasaporte é un documento público, personal, individual e intransferible. Que non se preocupen que o gardarei coma un tesouro, só espero que de tanto gardalo despois poida atopalo.

A derradeira emperatriz

Decepcionada pola desvergonza política que sobrevoa ultimamente o noso país decidín googlear un pouco en busca de boas e malas xestións políticas noutros países. Sumerxinme no mundo oriental aproveitando o título do libro que estou lendo La ciudad prohibida, sobre a vida de Tzu Hsi, a derradeira emperatriz de China, escrito por Anchee Min, autora tamén doutro libro que lin fai tempo e xa non recordaba, Madame Mao.

Tzu Hsi é unha desas mulleres que dende a sombra que lle confería por tradición o seu xénero, fixo e desfixo o que lle deu a gana na política do seu país. Pasou de ser unha rapaza de familia humilde a concubina do emperador Hsieng Feng e despois de dar a luz ó primoxénito, Pu Yi (derradeiro emperador de China), converteuse en emperatriz consorte. Sobre a mala ou boa xestión que esta muller fixo en China non vou falar, nestes últimos días xa temos visto que todo é moi relativo e a retórica suple en moitos casos ó sentido común.

Recoméndovos que se vos interesa leades o libro e xulguedes por vós mesmos. Ou aínda mellor, podemos esperar a que Oliver Stone estree o filme porque ó igual que Bertolucci fixo coa vida do seu fillo en "El último emperador", Stone levará ó cine a vida da nai, ou polo menos xa comprou os dereitos. ¡Preparádevos para outra superproducción!

Un raio de esperanza

Gústame cando ocorren estas cousas, cando a unha persoa se lle recoñecen os seus méritos. Vivimos inmersos nun mundo onde o día a día parece que te saúda cunha xarra de auga fría para que despertes e te deas conta de que da igual o que traballes ou o que estudies, que iso non te levará lonxe, existen outros métodos...

Sen embargo cando a unha persoa como Ana se lle concede un premio coma este por un traballo, que eu sei que é inmellorable, pensas que aínda hai esperanza e que existen casos (non moitos) en que si vale a pena dalo todo e esforzarte porque si se recoñece o teu traballo.

Noraboa!

Edificio municipal

Non, non se trata da sala oculta de ningunha casa consistorial, pero si é un inmoble que ten cedido o seu uso a un Concello. Esta é a súa lamentable situación no interior, onde ademais hai documentación importante sobre a cotización dos agricultores do Concello que está como podedes ver toda ciscada polo chan.

Estamos a falar dun edificio de tres plantas, e un ático cun almacén enorme na planta baixa. Edificio que durante máis de 10 anos estivo sen utilizar polo Concello (cantos máis haberá por ahí), non me podo imaxinar cantos usos se lle poderían dar. O caso é que finalmente decidiron rehabilitalo (xa era hora) e a nós tocounos o desagradable traballo de recoller toda a documentación ahí almacenada. Documentación que, como xa dixen, resulta moi relevante para todas aquelas labregas e labregos que intentaron e intentan demostrar que durante a súa dura vida cotizaron á seguridade social. De feito, moitos deles agora mesmo non están cobrando o que lles corresponde porque algunha desa documentación está perdida. Tamén debo dicir que este é o peor caso co que nos atopamos na nosa incesante busca de papeliños oficiais, que rematará o vinveiro venres. Un saúdo para as que realmente fan esa labor, Raquel e Ana que son unhas traballadoras natas.

Unha foto

A simple vista é só unha foto e non moi boa pero esta é a miña primeira foto publicada. Aparece no Progreso (xa sei que non é gran cousa), para os que non se fien na páxina 25. Iso si, como marca de identidade o xornalista recortou a foto como lle deu a gana.

Poppy day

En Inglaterra existe o día da amapola, ou mellor o mes da amapola. Non pensedes que se trata de sustituir a tradicional rosa por "poppies" para regalarllas despois a parella. É unha conmemoración moi semellante á da Revolución dos Claveis en Portugal. Os ingleses celebran o Remembrance Day cada ano o día 11 de novembro para conmemora-la firma do Armisticio que puxo fin a Primeira Guerra Mundial e que tivo lugar as 11 horas, o día 11 ,do mes 11 de 1918.

As amapolas representan as flores que medraban nos campos de Flandes, despois de que tivera lugar unhas das batallas máis cruentas, que deixara todo o territorio asolado. Sempre hai unha explicación romántica para estas cousas. Polo demais, debe ser curioso ver a tódolos políticos ingleses cunha amapola vermella na solapa.

Todo é posible na pantalla grande

Despois do Festival de cine independente de Ourense, noticias coma esta desoriéntante. ¡Beckham... actor de cine! Pois parece que vai ser certo e non só el, tamén se rumorea que actuarán Raul ou Zidane. Trátase dunha trioloxía (por que cando algo funciona téñeno que desgastar ata que a xente se cansa?), pásovos un pequeno resumo do argumento:

"The first part of a trilogy about a young Hispanic soccer player from Los Angeles pursuing a dream of global soccer stardom. In the first movie, he breaks through with English Premier League club Newcastle. In the second, a couple of years later, he gets transferred to Euro champs Real Madrid in Spain. The trilogy climaxes with his appearance for his country (either Argentina or Spain) at the 2006 World Cup in Germany".

A trioloxía está protagonizada por Diego Luna, xa sei, eu tampouco o entendo, e ten como productor a Lawrence Bender, moi amigo de Tarantino, tanto que produciu Reservoir Dogs, Pulp Fiction e Kill Bill Vol1 e Vol2 (estará vivo para o Vol3), a Diego Luna tamén o conoce de feito é o productor de Dirty Dancing 2. Os tres filmes costarán sobre 100 millóns de dólares e non me quero imaxinar canto pode recibir Beckham por aparecer en catro planos retocados, mellor non sabelo, pero saberemolo.

Festi-cine

O festival de cine da cidade das burgas. A verdade é que este ano teñen un cartel moi interesante, emereci e máis eu pasamos esta fin de semana por aló e puidemos ver dúas películas e seis cortos. Moi recomendable para os que xa están fartos do cinema comercial e que lles gusta o cinema de temática social, así pódedes atopar cine brasileiro (que a min me gusta dende que vin Ciudad de Dios) ou cine feminino. Creo que hai para tódolos gustos.

Dous días moi axetreados, entre salir e ir ó cine hoxe pola mañá quedeime durmida e cheguei tarde o traballo, vai ter razón miña nai, non se pode atender a todo. Pero eu sigo pensando que si.

O reflexo da frustración

O reflexo da frustración. Supoño que foi o que levou a Michael Moore a facer ese alegato contra o suicidio, esta impresionante fotomontaxe e desaparecer do mapa. Teño que confesar que cando o lin hoxe no xornal, non tardei nin dous minutos en busca-la páxina web e comprobar por min mesma que o que dicía era verdade.

Unha publicación

Esta é a miña primeira publicación, permitide que vola ensine. A verdade non é cousa doutro mundo, pero costounos moito sacala adiante tal vez polo pouco tempo co que ó final contamos. Cumple unha función moi importante. Trátase de dar a coñecer a todos aqueles que nos preguntan que é a Cámara Agraria de Lugo e que fai.

Un pequeno inciso, memtres escribo esto estou sendo espiada, literalmente, dende o edificio que teño en frente. Non sei se vos pasou algunha vez, pero iso de que alguén te asexe dende unha ventana da un "mal rollo", case se me poñen os pelos de punta. Menos mal que só é un neno ou unha nena con ganas de xogar, ou eso creo.

Seguindo co tema, para todos aqueles que queiran unha copia desta revista non teñen máis ca pedirma, iso si non ven con garantía, non prometo que sexa entretida para todos, está especialmente recomendada para os moi vinculados ó agro lucense.

Matar é matar

Un alegato contra a pena de morte.

The beginning

El exorcista, el comienzo

Extracto do rito do exorcismo do Rituale Romanum:

Salvame, oh Señor. Por tu poder y con tu nombre,

porque los demonios se han alzado contra mi

y hombres violentos buscan mi vida.

Tu que le diste a tus apóstoles el poder

de aplastar serpientes y escorpiones,

concedenos tu luz en esta nuestra hora más oscura.

Apiadate de este siervo de Dios que ha recurrido a Ti.

Retirate al infierno, principe de las mentiras,

es Dios mismo quien te lo manda,

Dios padre te lo manda,

Dios hijo te lo manda,

Dios espiritu santo te lo manda,

la sangre de los martires te lo manda,

el misterio de la cruz te lo manda.

Es el Dios mismo quien te lo manda.

¡Retírate, el poder de Cristo te obliga!

¡El poder de Cristo te obliga!

¡El poder de Cristo te obliga!

¡El poder de Cristo te obliga!

¡El poder de Cristo te obliga!

Un saúdo para Málaga

Aqui vai o prometido. Saes moi guapo na foto, non te queixaras. Isto é para que volvas a visitarnos pronto, se é posible antes de que eu marche.

Un día no ximnasio

A verdade é que isto de conservar a "línea" si que cansa. Onte foi a miña segunda experiencia co que chaman spinning e hoxe doenme músculos do corpo que non sabía que existían, pero existen e parece que volven a resucitar despois dun cuarto de século durmidos. O caso é que sería inxusto botarlle a culpa só a bicicleta, porque despois probei a clase de body pump, que é o mesmo pero con pesas. Preguntarédesvos por que facer un cóctel tan explosivo, a razón é que si empezas algo tes que empezalo con forza, senon para que ir o ximnasio. Da igual que as dúas semanas (iso con moita forza de vontade) deixes de ir e non o volvas pisar máis, ó principio é básica a actitude positiva (xa sei que non mo creo nin eu). Menos mal que en Londres non vou ter estes prblemas de "niña pija más o menos capitalista", porque seguramente os cartos non me chegarán nin para comer, moito menos para ir o "gym".

Un consello, para empezar recoméndovos algo máis relaxado pero igual de "snob" ou máis si cabe, porque o chaman o método das estrelas ( o corpo de Naomi Campbell ou Brad Pitt agora ó noso alcance-haberá alguén que se trague esto?). Este método incrible chámase pilates e nin de coña está o alcance de calquera peto, de feito en Galicia só hai un ximnasio na Coruña, onde podes pagar as sesións individuais, que costan unha pasta (o de ubicalo na Coruña eche cousa dos estudios de mercado, se cando eu digo que son burgueses...). O caso é que para os que temos unha economía máis limitada podemos atopar o que se chama pre-pilates nos ximnasios de "andar por casa", esto é unha preparación previa e necesaria para facer correctamente os exercicios das sesións individuais. Non está nada mal, relaxado e tranquilo e o mellor de todo é que o día seguinte non hai maniotas.

Interesante esta clase sobre ximnasios, o bo que ten o blog é que eu podo escribir sobre o que queira e vos non tedes permiso para xulgarme.

O traballo non mata

Probablemente se eu vira esto sen ningún contexto previo, non entendería moi ben de que vai a cousa. Este é o meu traballo de hoxe, ben exactamente o meu traballo está relacionado con este fotomontaxe. Para que vos fagades unha idea hoxe é un día francamente ameno.

Dito esto, está claro que é mellor non falar de traballo, falemos pois do futuro. E é que o meu futuro a medio prazo está moi ligado a unha viaxe de duración indefinida que espero comezar no mes de xaneiro. A aventura en Londres espérame. Aínda que en realidade, á aventura, á aventura tampouco é que vaia, porque o máis seguro é que me acompañe Body, que xa estivo alí e sabe por donde moverse, e tamén é probable que para os primeiros días de estancia, sen dúbida os máis duros, teña un chan sobre o que durmir e un teito baixo o que protexerme das inclemencias do tempo inglés. Por certo que si alguén está pensando en facer algo parecido recoméndolle que consulte estas páxinas: poblado.com e icuk.net, porque contan cousas moi interesantes e útiles e, ademáis, se miras o foro podes baixar das nubes e daste conta que a cousa non é tan sinxela como parece. Iso a alguén coma min venlle moi ben, porque cando me ilusiono por algo perdo momentaneamente a noción de realidade e a miña fantasía empeza a voar que da gusto, o que pasa e que sempre hai alguén o teu redor que te fai volver o planeta terra, para iso están os amigos.

Eu

A verdade é que intentei crear un blog de fotografías pero estoume peleando co programa que se vos interesa chamase fotolog.net. Esta era a primeira foto que ía colgar, ahí vai.

depresión postvacacional

Si, estamos de volta das vacacións. Non, non estou deprimida soamente acatarrada, o que me pon de mui mala hostia. O caso é que chega o momento de plantexarse que vas facer o ano que ven, e como tiña pensado marchar cara Londres, o último que se me ocorreu foi compra-lo billete de avión xa e así non atopar ningunha excusa que me libre desa viaxe que eu sei máis ca ninguén que preciso facer. Quen sabe, ó mellor a semana que ven xa teño todo listo para marchar o 12 de xaneiro, porque o Nadal prefiro pasalo na casa.

Falando de United Kingdom e máis concretamente, de Edimburgo chegoume hoxe un artigo moi interesante publicado en The Herald sobre as relacións ancestrais de parentesco que poden existir entre os galegos e os escoceses e irlandeses, iso si, sen pasar polos celtas porque parece que eso da nosa orixe celta se inventou para vender colares e pendentes de artesanía, moi bonitos por certo.

la dicha me embarga....

Si estou contenta, a pesar de que acabo de recibir a conmocionante noticia da morte de Carmina Ordoñez, que aínda non se sabe como foi, pero non debemos preocuparnos porque pronto nos enteraremos dos máis escabrosos detalles, que serán emitidos e reemitidos en tódolos medios de comunicación.
Sen embargo, eu estou contenta porque a partir da próxima semana, cando me pregunten que fas no teu traballo, xa terei algo que contestar. Dedicareime a percorrer, e de paso coñecer, todalas vilas lucenses en busca dos arquivos gardados das extintas cámaras agrarias locais. Co que a min me gusta viaxar, "me lo voy a gozar" e de paso escribir periódicos reportaxes para el Progreso sobre o asunto en cuestión, que agora en verán é difícil encher páxinas e seguro que lles ven moi ben, ou iso espero.

sin comentarios

Olvídame.
Piensa que no me has conocido.
Yo era un sueño no vivido.
Siento decirte que no te olvidaré

que fuiste lo que siempre quise conocer

que me hiciste ser mujer,

esa mujer que nadie comprendió.

Este poema es una despedida anticipada.
Cada nuevo día trajo algo bello para nosotros.
Pero olvidamos en nuestras horas locas, que no nos pertenecemos,

que somos parte de un destino.

El día ha llegado para nosotros.
Sigue tu camino y recuérdame en una hora bruja.

 

Natalia Silvente

Camaiñante non hai camiño...

Levo un verán un pouco movidiño, despois de ter percorrido case toda a península en coche nun fin de semana, tres días despois non se me ocurre mellor cousa ca camiñar 14 quilómetros andando en 2 horas, para que logo falen do pouco que me gusta camiñar. A pesar da dura empresa cheguei con dignidade ó final, seguro que a iso, contribuiu e moito, a paraxe que se podía contemplar á beira do miño polo seu paso por lugo city. Acabamos en Chamoso onde nos agardaba unha suculenta merenda, para que enganarnos en Lugo cómese moi ben.
A ensinanza que saquei desta viaxe é que necesito ou pouco de adestramento para enfrentarme ó Camiño de Santiago, pero ó final pode que me anime e todo este ano, cando se marche o séquito da raíña por suposto.

Cuestión de horas

Acabo de cambia-la hora do blog, non estou segura de si agora aparecerá correctamente. Hoxe marchamos de viaxe, unha longa viaxe e sobre todo unha irrepetible experiencia, non creo que moitas veces na miña vida me decida a viaxar máis de 2.000 kilómetros nun fin de semana, mudanza incluída e con breves pero intensas paradas turísticas, para que viaxar senon. Desde Lugo city ata a cidade condal, neste caso deixaremos a Dalí para outro día, e concentrarémosnos só na mudanza. A viaxe xa é outra cousa, León, Zaragoza e moi posiblemente o Pais Vasco(sen concretar) esperan a nosa fugaz visita. Xa vos contarei, cando cheguemos en que quedou todo, si chegamos claro.

Paisaxe Galega

Esto si merece a pena visitalo e est� tan cerqui�a

Chove en Lugo

Xa sei que resulta moi manido comezar isto falando do tempo, pero non fai máis que reflexar a realidade, non sei en absoluto de que falar. O caso é que tampouco vou ser demasiado sincera, non vaia ser que alguén lea isto algunha vez. Volvendo ó tempo, tampouco é tan mala a chuvia, a veces axúdate a esquecer cousas, a min faime chorar e así todo se vai da cabeza. Pero non me malinterpretedes, estades lendo a unha autentica fan do antigo deus exipcio Ra, ou sexa que eu son das tiradas ó sol na praia, pero cun bo protector.

Probando Probando