...é unha preocupación

Outro día de pensamentos vagos, pesimistas, sen sentido.

Hoxe non foi un bo dia no traballo, estou cansada de traballar en cousas que non me motivan, nin me permiten desenvolverme. Ideas, ideas,... onde é que estades? Por que non podo ser unha desas persoas con ideas e que non lle da medo polas en práctica, arriscar un pouco? Nen sequera estou disposta a arriscar un pouco por tentar algo que realmente vale a pena.

Non sei o que podemos facer, a título individual por facer deste un mundo mellor para todos. Podemos facer pequenas contribucións dentro da nosa comunidade, eso axuda pero hasta que punto muda as cousas. Eu penso niso porque me gustaría encontrar un propósito a minha vida e que co meu traballo diario eu podese dalgunha maneira axudar a mudar.

Os mesmos pensamentos, un día e outro tamén, na minha cabeza, enchéndome de frustracións que non podo controlar. Escribir axuda a bota-los dianhos fóra pero por pouco tempo. Eu son unha persoa feliz, con todo o que preciso e mais para sentirme ben conmigo e coa xente que me rodea. Son afortunada e son consciente diso. As veces ainda non o valoro, aínda que máis e máis cada vez que penso nas minhas frustracións, reconhezo que a nivel persoal polo momento non me podo queixar.

Sen embargo hay algo que me perturba de cuando en cuando. Non é nada concreto, é unha insatisfacción coa vida, pero penso que non é coa minha vida en particular, é co caminho que o mundo está tomando, intranquilízame, preocúpame, dame a impresión de que estou a perde-lo tempo facendo o que se supón que tenho que facer cuando debería estar pensando en solucións para esta situación na que nos estamos imbuindo todos, porque tenho a impresión de que si non reaccionamos pronto dalgún xeito, vai ser demasiado tarde.

Non é nada en concreto, é unha preocupación....

O outro día vin a entrevista de Jeremy Paxman a Russell Brand en Newsnight da BBC e pareceume un discurso inspirador. Russell estaba a enviar unha mensaxe revolucionaria pero a persoa que realmente dirixía a entrevista e desde o meu punto de vista estaba a reforzar o discurso do showman era Jeremy Paxman, que pretendendo bastante mal non concordar coa opinión do entrevistado, as súas preguntas incrementaban a credibilidade. Eu non sei se Paxman concorda ou non con Brand, mesmo non sei se Brand cree o que el di nesta entrevista. Simplemente para min é motivadora.

Que facer, que facer,…

Levo dándolle voltas toda a manhá mentres boto un ollo os emails, respondo algún deles e planifico o meu próximo proxecto do traballo. Falando co Filipe, ocorréuseme que a súa idea de ter un restaurante non é tan mala despois de todo. Poderíamos ter un café-restaurante (máis café que restaurante) onde se podería celebrar tertulias e actos culturais e onde os autores independentes tiveran un espazo para presentar os seus traballos e compartir as súas opinions cos clientes habituais do café. Gústame moito esa idea, moito, moito… máis o dinheiro interponse unha vez máis no noso camino. Non se pode ter un negocio se non se ten dinheiro para invertir. Mas nos non queremos un negocio, non precisa darnos tantos beneficios, so precisa darnos o suficiente para ter unha vida “confortable”…

… que complicado e todo, como me atopo tan atada as minhas necesidades materiais que non podo deixar de pensar niso, é un factor a ter en conta en tódolos planos que fago. Non importa canto eu diga que non é importante, segue sendo, está ahí como un estigma que non desaparece, está presente no subconsciente e aflora regularmente para recordarme dos meus medos, do moito que me gusta vivir nesta realidade ficticia onde as cousas valen máis que as persoas, onde todo e todos parecen ter un prezo.