Acábome de dar conta, non sei como pasou. O outro día falei da miña casiña ao referirme a ese pequeno pero cuco apartamento no que vivo na capital inglesa e o certo é que sen darme conta, este pais adoptivo estase a convertir pouco a pouco no meu fogar. Non sei se eso é bo, se me tería que asustar, definitivamente tal cousa asustaría a meus pais, así que mellor non dicir nada. Como dicía, sen darme conta, atópome coma na casa. Pero este non foi un camiño fácil, non hai moito tempo pensaba que nunca sería capaz de vivir en Londres por moito tempo e coa tontería levo aquí máis de catro anos, catro anos, que se di pronto, quen me ía dicir a min que ía durar tanto. Aínda recordo o meu último ano en Lugo, planeando a viaxe, pensando e repensando todo miles de veces, a emoción, o medo ao descoñecido, a xente apoiando... Estou tan contenta de estar onde estou. Non se pode dicir que cumplín tódalas espectativas da miña vida, pero podo dicir, e para min xa é moito, que son feliz, que estou contenta onde estou e que mirando para atrás non hai nada do que me arrepinta, porque fixera o que fixera, pasase o que pasase, todo conduciume a onde estou agora. Gracias a toda a xente que me axudou polo camiño, que me apoiou, que perdoou tódolos meus erros, malos humores, bos e malos días, a tódolos meus amigos e familia que me axudaron a convertirme no que son agora. Espero poder contar con todos vos no futuro e xa sabedes todos que podedes contar conmigo.

La Catedral del Mar

A semana pasada estiven traballando en Barcelona, estiven por certo, bastante ocupada, sen tempo para actualiza-lo blog en absoluto. Non era a primeira vez que estaba na cidade condal pero aproveitei esta visita para ver a igresa de Santa María del Mar, a igrexa na que se basa o libro La Catedral del Mar, libro que por certo teño na miña mesa de noite esperando con uns poucos máis a que teña tempo para ler. O caso é que esta impresionante igrexa é unha das máis fermosas que vin na miña vida, merece sen dúbida un libro. Non deixa de sorprenderme a grandeza da arquitectura relixiosa e recórdame un pouco a Los Pilares de la Tierra, cando fala de construir unha catedral tan alta que parece que chega directamente o ceo e ponte en contacto con Deus. Eu non sei se haberá ou non haberá Deus, sei que é inmoral a cantidade de cartos e poder que chegou a ter a igrexa católica no seu día que se podía permitir obras de arte deste calibre, o único que sei é que entrar nun lugar como a Catredal del Mar é unha das experiencias máis espirituais e relaxantes que tiven na miña vida.

Metela pata

Hai algo que non me gusta nada, metela pata. Por moi insignificante que poida se-lo erro é algo que me fai sentir estúpida e permanezo enfadada conmigo mesma hasta que o esquezo. Peor que metela pata é facelo e que os demáis se den conta. A min coma case todo o mundo gústame o reconocemento alleo, máis do que nunca confesarei, por iso cando cometo un erro que non debería ter cometido e ademáis iso afecta a outras persoas, faime sentir polo chan. Nin sequera pedir perdón soluciona a humillación. Eu repítome a min mesma que todos somos humanos e que como humanos cometemos erros, pero por moito que o diga non son capaz de quitalo da cabeza. O erro dun médico por pequeno que sexa pode matar unha persoa e aínda que sexa unha esaxeración porque eu non son médico reflexa un pouco o que quero dicir.
O caso é que agora me atopo nun deses momentos e como non é fácil falar dos sentimentos reais, non a lo menos para min, prefiro escribir sobre eles. Penso que si o deixo plasmado no blog, quítomo de encima e será máis fácil pasar a pensar en cousas máis importantes, como as eleccións galegas, outro claro exemplo de que errar é humano.

Looking forward to BCN?

Mañá marcho a BCN e é sempre un inmenso placer poder visitar esta incrible cidade pola que sinto debilidade. Esta vez, sen embargo, estarei traballando e isto, como é lóxico, quítalle encanto e espectativas á visita. Un pouco cansa xa do meu traballo, de facer sempre o mesmo ou parecido, dame pena ter que ir a BCN e saber que non a vou disfrutar tanto como en visitas anteriores.

BCN é a excusa para reflexionar sobre o traballo; as próximas semanas sei que van ser duras e que é moi posible que me sinta soa. Non me gusta o meu compañeiro de traballo, nada, nadiña. Eu sei que está mal dicilo pero é que non o podo aguantar, e simplemente a idea de ter que pasar as próximas dúas semanas con semellante individuo faime revolver o estómago, faime sentir incómoda... Moi poucas veces antes vivira unha situación semellante, a min gústame a xente e á xente é boa conmigo, por eso fai moito tempo que non me sentía así e, en certa maneira, dame pena saber que ó final é verdade, que non te podes levar ben con todo o mundo e que hai xente que é tan distinta a ti en tantas cousas que non hai reconciliación posible. Non quero dicir con isto que ata agora toda a xente que levo coñecido ao largo da miña vida fose xente maravillosa coa que me levo xenial, por suposto que hai xente que che cae mellor e xente que che cae peor. Estou a falar desa sensación de "dislike" que non podes evitar e que se fai máis presente polo feito de que tes que ver a esa persoa tódolos días e, nalguns casos coma este, mesmo traballar con ela man a man. E esto é o que nunca me pasara antes, ter que ver a unha persoa tódolos días á que por motivos irracionais ou racionais non podo soportar ver. E esto é o que me entristece, saber que por moito que non queiras ter este tipo de sentimentos, non o podes evitar e que todos somos humanos e coma tal temos cualidades boas e cualidades malas. Por eso o outro día lendo os comentarios da cea de nadal, púxenme triste porque recoñecín neses comentarios un sentimento moi similar que non fai tanto tempo era real pero que agora xa non é igual. Penso que cando escribín eso sabía por quen(es) o escribía e así o sentía. Pero por sorte ou por desgracia o tempo pasa e os sentimentos cambian, ou será que ó final o tempo encárgase de curalo todo, o caso é que ese sentimento xa quedou no pasado, seguramente reemplazado polo resentimento actual.

como pasa o tempo

Relendo o meu modesto blog atopeime con esto e fíxome pensar como pasa o tempo. Hai agora más de catro anos escribín esto, pensando no futuro, ancorada nun traballo que por dicilo dalgunha maneira non me enchía. Por esas datas decidira eu que o meu futuro estaba na emigración e estaba moi ilusionada coa idea. Hoxe levo xa máis de catro anos en Londres, e cos seus máis e os seus menos, sei que a decisión que tomei tempo atrás e cambiou a miña vida, foi tamén a correcta e, en certa forma, éncheme de orgullo o poder mirar para atrás e non arrepentirme das decisións tomadas. De todas formas, non todo saiu como esperaba, empezando porque desgraciadamente Body non me acompañou na aventura; porque por esas datas morreu o seu pai e non podía deixar a súa nai soa. Empecei a miña aventura londinense como au pair. A miña experiencia como au pair, sen chegar a denominala aconsellable, ensinoume moito, sobre min mesma e sobre os demais. Paseino ben, para que negalo, vivín o meu culebrón particular ao máis puro estilo inglés e marchei desa casa, sen pena e sen gloria pero creo que deixando un bo recordo. Todo aquelo levoume a onde estou agora - definitivamente podería ser peor...

Voltar

Non me preguntedes por que volvo a escribir, nin eu mesma o sei. Non sei se isto será algo pasaxeiro, sempre me canso das cousas moi rapidamente. Non teño nin idea sobre que vou escribir e non espero ter ningún público ou audiencia. Creo que espero convertir este blog de agora en diante nun diario do ciberespacio. Pero ¿por que agora? a verdade é que non o sei, non hai unha razón, hoxe non aconteceu nada especial. Estaba lendo o blog de emereci, como fago bastante a miúdo e de súpeto sentín morriña, morriña de escribir e tamén, porque non dicilo un pouco de envexa - eu tamén quero -. Eu tamén quero ter un refuxio no ciberespacio onde poida dicir cousas que non me atrevo a dicir á cara. Eu tamén quero poder ser sincera conmigo mesma, aínda que só sexa escribindo. Cando era pequena escribía tódolos sentimentos que non me atrevía a dicir con palabras e non mellorei nada co paso do tempo, só teño dúas formas de mostra-los meus sentimentos: chorando - o que resulta un pouco frustrante - ou escribindo. O peor de todo é que sin non saco o que teño dentro, ahí se queda, dentro, e todo o mundo di que eso non é bo. Así que supoño que esta é a razón que andaba buscando. Retomo o blog coma terapia, como liberación,...