Voltar

Non me preguntedes por que volvo a escribir, nin eu mesma o sei. Non sei se isto será algo pasaxeiro, sempre me canso das cousas moi rapidamente. Non teño nin idea sobre que vou escribir e non espero ter ningún público ou audiencia. Creo que espero convertir este blog de agora en diante nun diario do ciberespacio. Pero ¿por que agora? a verdade é que non o sei, non hai unha razón, hoxe non aconteceu nada especial. Estaba lendo o blog de emereci, como fago bastante a miúdo e de súpeto sentín morriña, morriña de escribir e tamén, porque non dicilo un pouco de envexa - eu tamén quero -. Eu tamén quero ter un refuxio no ciberespacio onde poida dicir cousas que non me atrevo a dicir á cara. Eu tamén quero poder ser sincera conmigo mesma, aínda que só sexa escribindo. Cando era pequena escribía tódolos sentimentos que non me atrevía a dicir con palabras e non mellorei nada co paso do tempo, só teño dúas formas de mostra-los meus sentimentos: chorando - o que resulta un pouco frustrante - ou escribindo. O peor de todo é que sin non saco o que teño dentro, ahí se queda, dentro, e todo o mundo di que eso non é bo. Así que supoño que esta é a razón que andaba buscando. Retomo o blog coma terapia, como liberación,...